Müge aradı bugün. Sesi heyecanlı ve şendi. Bir buluşma bu kadar neşelendirir mi insanı? Bilmem, belki. Evine davet etti bizi. Yıllar öncesinde tanışmış sonra ayrı yollara düşüp teker teker kaybolmuş dostları bir araya getirecek. Facebook sağ olsun. Araştırıp bulmuş hiç üşenmeden. Gerçi biz Müge’yle hiç kopmadık; evlendiğinde, biz evlendiğimizde, sonradan onun kocasından ayrıldığı zamanlarda da görüşmeyi hep sürdürdük.
Bir ay sonra rahmi alınacak. Telefonda haber verirken bir ara sızlanır gibi olmuştu ama çok da üzülüyor gibi gelmemişti sesinden, ya da bana belli etmiyor. O benim her şeyimi bildi, ben onun çok az şeyini. Cuma akşamı saat yediden sonra Burak, Hale ve Levent, kocamla ben sonra Mehmet, onun evinde toplanacakmışız. Mehmet’in, hiç tanımadığımız kız arkadaşı da gelecekmiş.
Yıllar sonra Mehmet’le karşılaşmak, huzursuzluğumu yenip, hiçbir şey olmamış gibi davranabilmek için sadece iki günüm var. Peki ya kız arkadaşıyla? Onunla tanışma fikrine, kendimle kaç gün mücadele ettikten sonra alışabilirim? Dikkatimi diğerlerine vermeliyim. Burak’a, Hale ile Levent’e.
Şiir kulübü. Müge ara sıra uğrardı, Hale ise hiç görünmedi aramızda. Dışarıdan tavladı Levent’i. Ben tek bir toplantıyı bile kaçırmazdım. Şiir aşkı mıydı, Mehmet aşkı mı beni her Cuma akşamı o yüksek tavanlı loş sınıfa koştur koştur sürükleyen. Üniversitenin ilk yılı. O kadar oldu mu sahi görüşmeyeli?
Şiiri bırakalı o kadar yıl oldu mu?
***
Müge bugün de aradı. İki gün üst üste hayret derken, Mehmet’in kız arkadaşı için ağzımı beş karış açık bırakan şeyler söyledi. Mehmet’i bulur bulmaz onunla da arkadaş olmuş, Facebook’tan yazışmışlar.
Kız, önceden erkekmiş!
Müge bana bunu niye yapar? Bunca yıla rağmen, onun beni gerçekten dostu olarak görüp görmediğini neden hala sorarım kendime? Beni en çok yıkan haberleri hep neden ondan alırım? Hayatımın çevresinde kalıp, en bitik anlarımın fotoğrafını çekmeye hazır bir magazin muhabiri gibi pusuda bekler. Ben senin kötü gün dostunum der sonra bir de.
Ya, dedim, bak sen şu işe, demek öyle. Senin sevdiğin, şu meşhur volovan’ımı yapacağım yarın akşam için dedi ve telefonu kapattı .
Kız önceden erkekmiş.
Yirmi beş civarında, kızımız olacak yaştaymış. Alımlıymış. Dışarıdan bakınca asla anlamazmışsın. Ameliyat olalı dört beş sene anca olmuşmuş.
Bunları söyledikten sonra, biz gelmiyoruz diyeceğimden çekinmedi bile. Öyle iyi tanıyor beni.
Bundan otuz yıl önce, şiir kulübü için toplandığımız o sınıfta, daha diğerleri gelmemişken Mehmet’e ondan hoşlandığımı söylemiştim. Nasıl olsa biliyordu, nasıl olsa anlamıştı o da herkes gibi. Aşkımdan ölüyordum. Aşkını karşısındakine söylemekten çekinmeyecek bir kızdım, üstelik şair. Mehmet, o da şair, beni sevmediğini değil de başka birine aşık olduğunu söyledi o akşam üstü çekingenlikle.
O başka birinin erkek olduğunu, bir hafta sonra Müge’den öğrendim yine, bu kez kantinde. Gözlerime bakıp dosdoğru söyledi. Ta ciğerime kadar çıplaktım karşısında. Şiir de yazmıyordu. Kabuk kabuk soyulmamla, parçalanıp un ufak olmamla neden böylesine ilgileniyordu o zaman?
Başkasından duysaydım. Ya da hiç bilmeseydim ne olurdu sanki? Dostlar böyle günler için vardır demişti ben sendelerken.
Mehmet, kopup gitti sonra. Levent hiç görünmez oldu. Diğerleri de. Müge hariç. Kantindeki o günden sonra, hiçbir Cuma gününe hazırlıksız yakalanmayacağıma söz verdim kendi kendime. Şiiri bıraktım. Mezun oldum. Çalıştım. Evlendim. Yirmi dört yaşında bir oğlumuz var şimdi. Şiir hayatınızdan çıkarsa günlere dikkat etmezsiniz. Hiçbir şeyi kurcalamazsınız uzun uzadıya. Acı da duysanız, sevseniz de, gülseniz de, üstünde durmazsınız. En azından bana öyle oldu. Oğlumun doğumu ve aldığım zamlar dışında bir yaprağın bile kıpırdamasına izin vermedim mutedil hayatımda.
***
Bu Cuma günü, kendini göstere göstere geliyor. Gençlik aşkımı önce bir erkek almıştı elimden, sen o kadar görme, şimdi de kolunda bir genç kadınla çıkacak karşıma. Hem de bir…
Burak içe dönüktü. Levent hep eğlenecek bir şey bulurdu hayat karşısında. Hale? Ne anlatacağız bunca yıldan sonra birbirimize. Kısa özetlerden başka ne. Evlendim, boşandım, anne-baba oldum. Şef oldum, CEO oldum. Başka ne? Burak, şiir kulübü dağılmadan az önce, Mehmet’in hapse alındığı haberini vermişti, acaba bundan bahseder mi Mehmet?
Saat yediye yirmi kala Caddebostan plaj yoluna saptık. Arabadan inerken ayaklarım hep geri gitse de ilerliyordu hızla. Canım yanmıyordu artık, daha çok, intikam peşindeymişim gibi geldi bana. Canını yakanların canını yakmak isteği. O kadar.
Şairliği geride bırakarak çıktığım yolu finansçı olarak noktaladım. Bunca yılın bankacı kimliği, içime acımasızlığı da kattı elbet. Biraz kadın, biraz erkek oldum. Şairlikle bankacılık bir tek bu açıdan benziyor birbirine.
En erken biz gelmişiz. Müge şarap kadehlerini tutuşturdu elimize. Hayır, tutuşturmadı. Gayet güzel hazırlamış her şeyi, kuru meyveleri, çerezleri. Şarabı önceden havalandırmış. Kocamın şarap içmediğini de bilir, ona sek rakıyla buzlu suyunu getirdi.
Tavandan sarkan avizeyi kullanmaksızın salonu, gösterişli abajurlarıyla aydınlatmıştı. Üç kişilik vişne çürüğü kanepe tam merkezde, iki ışıklı kürenin arasında, az sonra gelip orada oturacak olanların tehditkar boşluğuyla uzanıyordu gözümde.
Çekiştirmemle, karşısındaki panter desenli ikili kanepeye oturduk. Yüzünü yeni değiştirmiş. Eski berjerlerin arasındaki sehpada, cam fanus içinde mumlar yanıyor. Bu eve ilk kez gelmiyorum. Ama o akşam, bu salonun bir tiyatro sahnesi gibi dekore edildiğini ilk kez fark ettim. Bunca yıldan sonra anlar gibi oldum. Replikleri Müge veriyordu. Bense arkadaşlığımıza güvenip onun sahnesinde kah ağlayıp kah gülerek dramımı oynuyordum. Bana evini, kalbini açtığını düşünüyordum.
Kocamla aramızın soğuk olduğu zamanlarda kapısını az aşındırmadım. O ise bir gün aniden boşandığını söyledi . Ne öncesi vardı ne sonrası. Çocuk da yapmamışlardı, ilişki de çoktan bitmişti zaten. En iyi arkadaşı benmişim, onun için açılmış bana böyle. İyi bir arkadaşmışım. Oysa bu toplantıyı o hazırladı. Yıllardır görüşmediğimiz eski dostları, o bir araya getiriyor evinde.
Şarabımı içerken bu akşam kim olacağımı bilemiyorum. Yanımda kocam oturduğuna göre bir kadın olmalıyım. Günlerden Çarşamba olsa ve o haberi almamış olsam, Mehmet için, bir erkek olmayı isteyebilirdim. Peki, Müge için kimim?
Kapının çaldığını duymadım. Levent ve Hale girdi salondan içeri. Levent, hiç yaşlanmadık diye çın çın dağıttı ortalığı. Hale, dekoltesiyle, bütün kadınlık kontenjanını doldurdu tek başına. Mutlu çifti, samimiyet gösterileri arasında kocamla tanıştırdım. Kıskanır mıyım kocamı Hale’den?
Kapı çaldı o sıra, Burak. Bütün dişlerini gösterdi sakınmadan, hiç de içine kapalı gibi durmuyor. Şiir yazıyor mudur hala. Henüz herkes ayaktayken, Müge, yine kapı diye fırladı. Saat yedi falan olmuştur herhalde. Demek ki yaklaşık yirmi dakikadır bu akşam kim olacağıma karar vermeye çalışıyorum. Mehmet ve sevgilisi giriyor içeri, önde Müge. Acımasız olacağım diye düşünüyorum aceleyle.
Önce o solgun, çekingen kızı görüyorum. Gerçekten kızımız yaşında. Sonra kırlaşmamış saçlarıyla Mehmet. Kızın gözünde sevgili mi yoksa baba mı. Müge’nin sahnesinde vişne çürüğü kanepeye oturuyorlar. Spotları bile düşünmüş sanki öncesinden sevgili ev sahibesi. iki küre, yüzlerinin yalnızca yarısını aydınlatıyor.
Adı Sinem’miş.
Burak şiir yazmıyormuş artık. Mehmet temelli Türkiye’ye dönmüş on bir yılın sonunda. Hale’nin takı dükkanı varmış, ufak tefek dekorasyon işleri de yapıyormuş. Levent Amerika’da bulunmuş bir ara, döndükten hemen sonra Hale’yle evlenmişler. Kızları Ekin, Hukuk okumaya karar verip, sınavlara hazırlanıyormuş. Küçük Evren ise ortaokulu yeni bitirmiş. Bir çırpıda hikayeleri dinliyoruz.
Adı Sinem’miş. Kendi mi koymuş bu ismi?
Hadi yemeğe diyor Müge. Yerlerimizi gösteriyor. Biliyorum artık. Beni mutlaka Sinem’in karşısına oturtacak. Masanın iki başında Levent ve kocam. Burak’ın yerine Levent’in sağına geçip kocamı Hale ile yan yana düşürmek pahasına, ben Müge’nin karşısına oturuyorum. Ortada Burak, onun yanında Hale. Hale’nin karşısında Sinem, Burak’ın karşısında Mehmet var şimdi. Sanki bütün rakipler karşı karşıya…
Bu yemeğe gelirken herkes benim gibi, kim olacağını düşünmüş müdür acaba? Onca samimiyet gösterisine rağmen, belli etmeksizin birbirimizi süzüyoruz. Bildiklerimiz, bilmediklerimiz; bunca yıldan sonra unuttuklarımız. Kısa bir özetle tanıyabilir miyiz birbirimizi yeniden?
Güzel mezeler hazırlamış Müge allah için. Herkes kendi servisini yapsın, ben karışmıyorum, diyor.
Yemek masasının üstündeki avizeden düşen ışıkla, şimdi yüzlerimiz daha kolay seçiliyor.
E, çok da kasmayalım bu güzel sofrayı. Şiir kulübünü bırakmışız hepimiz diyor Burak. Öyle ya, kim vazgeçti ilk? Herkes bana bakıyormuş gibi geliyor.
Müge, diyorum damdan düşer gibi. Gerçekten bir çocuğun olmasını istemedin mi hiç? Müge’nin rahmi alınacak yakında diyorum masadakilere. O dertlerini hiç anlatmaz.
Müge lafı yapıştırıyor: Siz şiir yazmaya çalışırken öyle dokuz doğuruyordunuz ki, ben ta o zamandan çocuk yapmayı hiç düşünmedim! Kahkahalar, sonra kısa bir sessizlik. Müge hiç vakit kaybetmeden Sinem ‘e dönüyor.
Sen çocuk ister misin? Biraz kendinden bahset bakalım hadi. Gördüğün gibi biz hep eski köylüyüz, seni merak ediyoruz.
Mehmet, ben çocuğum olmasını isterdim diye atılıyor. Hala da isterim. Herkes Sinem’e bakıyor. Sinem susup gülümsüyor.
Ona bakmayı sürdürerek, daha çok genç diyorum. Kimler farkında acaba kızın eskiden erkek olduğunun? Herkese yumurtlamış mıdır Müge? Nereden çıkardım bu rahim meselesini? Hiçbir şey bulamasa, pipisiyle övünen erkeklere benzedim şimdi durduk yerde. Oyun kurucuyla asıl derdim. Zavallı birine niye saldırayım ki? Ama Müge bunu istiyor. Bu davet o yüzden! Adım gibi biliyorum. Geldiğimden beri ben de rahmimi sorguluyorum ya bir yandan.
Burak, çalıştığı şirketin finans yöneticisi, kötü şiirlerinin ve bir zamanlar bana duyduğu ilginin acısını eski rakibi Mehmet’ten çıkaracak. Sen şiirlerin dünyayı değiştireceğine inandın hep diyor Mehmet’e. Oysa Mehmet hapse girdiğinde hepimizden çok o ilgilenmişti olan bitenle. Şaşırıyorum. O inatla sürdürüyor:
Hala uğraşıyor musun yazı çiziyle?
“Hapisteyken okumaya çalıştım. Sonrasında yazamadım ama şiire inanıyorum hala. Reinaldo Arenas, Kübalı bir yazar, Sinem’le birlikte onun şiirlerini çevirmeye çalışıyoruz.”
Hale, İspanyolca bilen kim aranızda, diye soruyor.
“İspanyol Dili ve Edebiyatı okuyorum, iki yıl önce başladım üniversiteye”
İlk kez konuşuyor Sinem. Sesine dikkat kesiliyorum. Ben İspanyolcadan çeviriyorum, Mehmet’le de Türkçesine bakıyoruz birlikte.
Sahi, şiir erkek işi, diyorum. Erkek sözcüğünün üstüne basıyorum özellikle.
Kadınların, rollerini oynamaktan, şiire falan ayıracak vakitleri yok. Sanat lükstür bizim için. Sanki bunca yıl sanatla yatıp kalkmışım gibi şişiniyorum Sinem’e laf çaktığıma sevinerek.
Levent çınlayan kahkahalarından birini daha patlatıyor: Ah aşk, sen nelere kadirsin! Bu bahsettiğiniz adam solcudur da şimdi.
“Sen” diyor Mehmet aniden Levent’e, sen de o eski iş güçlerde misin? Haber alış verişi falan.
Müge keyiflenmiş, ne haberi ya diyor, adam yıllardır emlakçılık yapıyor. Hadi birer dolma daha alın.
Levent, Müge’nin bıraktığı yerden alıyor. Müge’nin söylediği gibi ben hep emlak işiyle uğraştım. Barbunya harika olmuş bu arada.
Satış! Yalnızca ev satıyorum, arkadaşlarımı hiç satmadım diyorsun yani. Mehmet’in tonundaki küçümseme, bütün avizelerin ışığını söndürüyor bir anda. Levent’in yüzü kararıyor.
“Başka ne?”
Bunu sorarken geldiğimizden beri Mehmet’in yüzüne ilk kez doğrudan bakıyorum. İlk izlenimimin aksine saçları çok beyazlamış. Cevap vermeye gerek görmeden, yalnızca bana doğru dönüyor. Bakışı hiçbir şey söylemiyor. Yine de bekliyorum.
Yanıtı ansızın, görmek istemediklerimin üstünü ustaca örtüp, yıllardır beni her şeyin geçip gittiğine inandıran, donmuş hafızam veriyor. Büzülüp kaldığı köşeden aciz sesiyle, gerçeği yüzüme vuruyor. Omuz başlarım elektrik verilmiş gibi titriyor önce, sonra kollarım kaskatı kesiliyor. Eylül darbesi. İlk gençliğimizin o karanlık yılları! Yalnızca fısıldayabiliyorum:
“Ne yaptılar sana Mehmet?”
Mehmet, sanki hadi der gibi, Sinem’e başıyla işaret ediyor.
“Sırası mı şimdi” diye beni azarlıyor Müge. “Bak korkutuyorsun Sinem’i.”
“Yo, savaşmaktan da aşktan da korkmam. Yalnızca, bu salonda olup bitenler çok ilgilendirmiyor beni.
Çekingen değil bu kız, solgun da değil. Ben hala kim olduğumu anlamaya çalışırken çoktan kalktılar bile. Biz altı kişi, masadaki boş iskemlelere bakakalıyoruz. Müge, bir şeyler yemesi için kimseyi buyur etmiyor artık.
(Sait Faik’e saygı…)
sunadirikan 